door Piet Loof
We leven in een overgangstijd.
Niet alleen de publieke opinie wordt zich langzaamaan bewust wat de lichamelijke en geestelijk behoeftes zijn van een paard en vraagt zich af of zaken die op tv voorbij komen eigenlijk nog wel van deze tijd zijn… Deze tijd? Ja, je kunt 2010+ en de manier waarop we met dieren omgaan toch niet meer vergelijken met 50 jaar geleden?
Vroeger was er veel minder onderzoek, veel minder bekend over de behoeften van een paard, Dat hoefijzers langzaam een paard vernielen en dat het níet alleen de hand van de ruiter is die bepaalt of een bit schade en pijn doet in de paardenmond werd eigenlijk geen aandacht aan geschonken. Onze hele omgang met een paard lag dichter bij de gedachte “had ie maar geen paard moeten worden” dan “hoe gaan we op zo’n manier met een paard om, zodat we zoveel mogelijk rekening houden met het dier en we tóch de dingen die we graag doen kunnen blijven doen”?
Lang niet iedereen heeft zoveel ruimte rond het huis dat het mogelijk is om daar je paard te houden, maar gelukkig komen er steeds meer paardenpensions, paardrijscholen, die deze gedachte koesteren en bij wie verantwoord omgaan en zoveel mogelijk tegemoet komen aan de lichamelijke en geestelijke behoeftes van de dieren waar ze mee werken of die ze ‘onderdak’ geven.
Vandaar dat dit een bericht is met een tweeledig doel; deel 1
Het gaat aan de ene kant erom de ondernemers te ondersteunen die staan voor hun principes en alleen willen uitgaan van de gedachte dat een paard zo min mogelijk het lijdend voorwerp moet zijn van het feit dat wij op zijn rug willen zitten, die dus kiezen voor blootsvoets, bitloos, met zoveel mogelijk leefruimte en natuurlijk voer en zo hun inkomen willen verdienen,
Veranderingen kosten tijd
Want de paardenwereld is een zeer traditionele wereld. “We hebben het altijd zo gedaan en zo gaat het goed” is nog sterk aanwezig. Vooruitstrevende ondernemers wéten dat het wachten is op een overstroming, omdat de rivier waarin zij vissen voorlopig nog een stuk kleiner is dan de zee.
Maar zónder zulke bedrijven waar kindertjes hun eerste lessen krijgen, waar mensen die óók zo willen rijden dat kunnen doen zal de paardenwereld niet veranderen, want zoals gezegd, niet iedereen houdt het paard aan huis of heeft het geld om een leraar te laten komen voor privé les.
Deel 2
Zónder zulke bedrijven heeft een ruiter, of die nu begint of ervaren is, geen kans om het gekletter van hoefijzers, het “geaai” met sporen, of het in de mond knijpen met een ijzeren bit, het opsluiten enz. enz. te ontlopen, omdat de buurman ruiter nog niet dezelfde mening heeft.
Vandaar dat hier zulke ondernemers een steun in de rug krijgen. Voorlopig nog via een gelinkt topic op facebook, maar wanneer dat te onoverzichtelijk dreigt te worden via een lijst op deze site.
Dusss, heb je een paardenbedrijf waarmee je op deze manier bezig bent? Ben je een ruiter die hier naar op zoek is, of wil je dat je kind leert rijden zonder traditionele dwangmiddelen in een omgeving waar het paard op de eerste plaats komt? Ken je zelf zo’n bedrijf? Reageer dan in het topic op facebook. Want het zijn er altijd te weinig!