Lotte Doeven
Hier ook maar even een hoeven en verhaal spam van mij.. Lees hier ons verhaal, voor je deze post verder leest, staat op de site van Heleen Davies…
Dan hoef ik niet het ellenlange verhaal hier neer te zetten, want dan zijn jullie morgen nog niet klaar met lezen..
It has been quite a journey.
Inmiddels zijn we een jaar en 7 maanden verder en nog steeds happy healthy hackers. Met nadruk op healthy en happy.
Met regelmaat vraag ik mezelf af waar ik met m’n hoofd zat, de voorgaande jaren.. Alles viel op z’n plek, toen ik merkte dat, na zoveel jaren ‘overleven’ op klinieken met ons paard, het leven zo simpel en fijn kan zijn.
Wat maakten we het ons toch verdomd moeilijk, en niet alleen onszelf.. wat maakten we het onze paarden toch moeilijk. Voor ons is het inmiddels vanzelfsprekend; paard leeft buiten, paard heeft geen ijzers, etc etc.. Geen haar op ons hoofd dat er aan denkt om ons paard weer in een 3 x 3 hok te stoppen met 1 of 2 x daags luchten in een paddockje.. of er weer een ijzer onder te tikken. We zijn bekeerd, voorgoed. Nou waren we altijd al wel de “zweefteven” van de stal.. maar tóch geloofden ook wij dat ons veel te vette paard het koud had bij ‘maar’ 5 graden, en na 7 hoefsmeden in 6 jaar tijd en 3 zware blessures was ‘barefoot’ een no go voor onze merrie…
Toch is het ons overkomen, dat we bevrijd zijn van de dagelijkse stress of het paard wel genoeg uit de stal is geweest, of hij z’n springschoenen wel om heeft, want anders trapt hij z’n ijzers af, heeft hij überhaupt nog wel z’n ijzers want de wei is nat.. of hij niet weer een blessure heeft van het koud vanuit de box de wei op scheuren, of het paard wel genoeg hooi heeft, of hij niet de luchtzuigers na gaat staan doen, of die 200 grams deken niet te koud is, etc etc etc etc..
“Nou, godzijdank! Wat een opluchting voor die paarden”, ik hoor het jullie denken.. Inderdaad. Een verademing voor ze, ze zijn blij.
Maar godzijdank ook voor ons. Want wat een blij leven hebben wij ook nu! Omdat de paarden een blij, onafhankelijk leven zijn gaan lijden, zijn wij gelukkiger geworden.
Heleen zei ooit eens tegen mij; “Het is bijna alsof je een post traumatisch stress syndroom er aan over hebt gehouden joh!” En achteraf gezien; het zou zomaar kunnen. Wat doen we onszelf aan met paarden 23/7 op de box, in een paddock van 10 x 10, elke 6 weken de hoefsmid voor de lange tenen of omdat ie weeer een ijzer verloren is, dekens wisselen, want ze hebben het ècht koud, hysterisch paarden door de stalmoed, glijdend over de betonnen stal paden… Laat staan de bijbehorende blessures, de eeuwige kliniek bezoeken (in ons geval). Afgezien wat dit allemaal met de paarden doet (wat absoluut voorop staat).. Beseffen we ook wel wat dit met ons doet? Vinden we het nou werkelijk een ontspannen hobby, om na werk op een hysterische grote stal rond voertijd aan te komen, ons paard in de stapmolen te zetten, ons dagelijks zorgen te maken (of sommige helemaal niet) of het paard er wel genoeg uit is gekomen, etc etc.. Vinden we dat nou echt zo leuk…?
Laatst was ik weer op een grote stal, rijen met boxen van 3 x 3, paddocks van 10 x 10, paarden alleen erin, op de stalbordjes staat dan 3 x daags 1,5 kilo biks, hysterie all over. En ik kreeg een knoop in m’n maag.. Wat doe ik hier, vroeg ik mezelf af. Heel gauw wegwezen. Dan borrelt bij mij weer de vraag op; hoe heb ik het vroeger zo kunnen doen..? Vond ik het toen leuk, zo paarden houden… Was het onwetendheid? Denk ergens van niet, ik denk angst voor loslaten, het teveel vasthouden aan wat je kent, want je hebt het altijd zo gedaan, het beeld waar ik mee ben opgegroeid.. Ik ging niet voor niks twee keer per dag naar stal om mijn paard uit de stal te halen, ik wist heus wel dat mijn paard het niet leuk vond op stal.
Ik heb nooit een allergie gehad, maar inmiddels krijg ik vlekken en bulten van dit soort stallen, ik ben allergisch. Ik heb een aversie. Ik kan er niet meer normaal naar kijken. En ik kan het niet helpen.
Nu zal ik ongetwijfeld mensen tegen het hoofd stoten, die hun best doen voor het paard, er hard voor werken. En Wolin en ik kregen een kneiterharde duw in onze rug; nu moet het anders, het roer moet om, het is nu of nooit. Ik kan me voorstellen dat als je dat moment nooit hebt gehad, dat je gewoon doorgaat met wat je altijd doet. Wat je gewend bent. En laat ik nou gewoon zo idolaat zijn van mijn paard om alle adviezen in wind te slaan en mijn stokkreupele rooie fijn van de ijzers te halen en hinkend 24/7 de wei op te sturen. Als een last resort. En haar niet de finalespuit heb gegeven.
Dit is ook absoluut geen sneer naar mensen die hun paard hebben moeten laten inslapen (wat altijd een vreselijke en dappere beslissing is), of om mensen persoonlijk te benadelen, daar gaat deze post niet over. Het gaat om de omslag, de veranderende levensstijl van je paard, de beslissing om het anders te gaan doen, en wat dit met jou deed.
Ik ben nog elke dag blij…
…want wij rijden zielsgelukkig door de bossen, op blote voeten. En onze droom, om een trailtocht met bepakking te gaan rijden, kunnen we waar maken. De keerzijde is dat als ik op de oude weg was doorgefietst, ik dit niet zou kunnen doen met mijn huidige paard.
Wat ben ik blij en dankbaar dat ik die duw heb gehad, niet opgegeven heb, het licht gezien heb en die kans heb gegrepen.
Nu ben ik natuurlijk benieuwd; wat was het dat voor jou de doorslag gaf dat de ijzers eraf moesten, het paard 24/7 buiten ging, je omgang met paarden anders werd.. en wat deed het met JOU?
Veel liefs, Lotte