door Piet Loof
Best een lastig verhaal, want hoe komt dat, waardoor wordt een paard bevangen en hoe ziet dat er in de meeste gevallen uit?
Een bericht uit mijn “studeerkamer”
Ik wil het in dit artikel niet hebben over bevangenheid veroorzaakt door een plotselinge ziekte in een paard, maar als iets dat langzaam komt. En wat vaak gepaard gaat met waarschuwingen, zoals even licht kreupel lopen of korter, of minder graag vooruit willen en dan weer een poosje gaan waarin het lijkt alsof er niets aan de hand is. Vaak ziet zo’n voet eruit als op bovenstaande foto. Hoge hielen en de vorm van een klok (een flare) in de teen.
Kijk eens naar deze kroonrand.
Bij een correcte voet met een hoefbeen wat praktisch horizontaal in de voet zit, heeft de kroonrand, daar waar de haargrens begint, een hoek van 25 tot 30 graden ten opzichte van de grond, zoals in de hoef met het tekeningetje hieronder.
25 tot 30 graden.. dus niet bijna horizontaal!
Hoe hoger de hiel, hoe meer het hoefbeen achteraan met de takken omhoog gedrukt zal worden en de punt omlaag zakt.
Dit doet het nog veel sneller als de verbinding met de hoefwand in de teen zwak is geworden door uitrekking van de lamellen. Dus als er een brede witte lijn is ontstaan.
En dat gebeurt met een flare in de teen!
Nou heb ik hierboven iets geks gedaan. Ik heb precies lángs de lamellen van de hoefwand een schroef door de zool gedraaid, dóór de zool… Met een beetje voorstellingsvermogen kun je die schroef als de voorkant van het hoefbeen zien.
Als je dan de zoolfoto bekijkt zie je waar die punt uitkomt en waar dus eigenlijk de witte lijn zou moeten beginnen. Als je er dan nog een hoefwand voor denkt , dan begrijp je hoeveel de lamellen verbreed zijn- hoe zwak geworden-. en hoe de hielen en straal naar voren zijn getrokken
Op deze foto zie je, nadat ik wat hoefwand had weggeraspt in de teen, tussen de gele lijntjes, goed hoe breed de ‘witte lijn’ door de flare geworden is. (de punt van de schroef zit nog veel verder naar achter!) Het hoefbeen met het gewicht van het paard erop zal onmogelijk zo hoog en stevig mogelijk in de hoef blijven zitten, maar vroeg of laat naar beneden zakken en een bevangenheid veroorzaken, tot, als er niks aan gedaan wordt en het paard leeft nog steeds, op den duur perforatie van de zool aan toe.
Op deze fotootjes kun je zien wat de effecten kunnen zijn op het hoefbeen zelf.
Op de eerste fotootjes zie je dat ik het hoefbeen van voren op de zool heb gezet en vanachter de hoogte van de takken heb nagebootst door mijn renet eronder te plaatsen.
Ik denk dat je op de middelste foto je goed kunt zien hoe het ooit in de hoefwand erachter gezeten heeft.
De twee rechtse foto’s laten zien hoe het hoefbeen vervormd is. De teen is verbogen, weggevreten, door de druk. Duidelijk is dat het hier een kwestie van langzaam buigen of barsten was. Als het hoefbeen zijn oorspronkelijke vlakke vorm gehouden had, was het ongetwijfeld een zoolperforatie geworden.
Maar uiteindelijk is het paard toch afgemaakt.
Jammer hè, als je weet dat dit met goed modern bekappen niet alleen voorkomen had kunnen worden, maar gewoon nooit aan de orde was geweest.
Volg de reacties of schrijf mee op Facebook over dit onderwerp